 |
Wystawa poświęcona problematyce dawnej reklamy wizualnej; jej artystyczny wymiar to przede wszystkim archiwalny plakat reklamowy z lat międzywojennych (rzadko dziś oglądany w oryginale). To okres niezwykle istotny w dziejach polskiej grafiki artystycznej, nazywany przez badaczy „czasem narodzin polskiej szkoły projektowania graficznego”. Szczególnie od przełomu lat 20. i 30. polski plakat, jego nowoczesność i profesjonalizm, rozpoznawalny jest w Europie; autorzy, tj. Tadeusz Gronowski, Stefan Norblin, Jerzy Skolimowski, Stefan Osiecki i inni (zwłaszcza warszawiacy: architekci z Politechniki oraz graficy z ASP) cenieni są i nagradzani na międzynarodowych wystawach. Na czym polega estetyka ich plakatów, tej „sztuki ulicy”? Lata 30. to już nowy język komunikacji: już nie „zilustrowana informacja” lecz plastyka skrótu myślowego, aluzji, symbolu, znaku, ekspresji. Najistotniejszy staje się pomysł na ściągnięcie uwagi widza, ulicznego przechodnia. Przy tym jest to profesjonalna działalność specjalistów, często członków KAGR-u (Koło Artystów Grafików Reklamowych 1934 ); plakaty drukowano w dobrych zakładach graficznych, tj. Pruszyńskich, Główczewskich, Straszewiczów. Plakat międzywojenny jako dokument życia dostarcza wielu przykładów gospodarczego i kulturalnego rozwoju kraju; ożywiona twórczość w zakresie w zakresie grafiki reklamowej usiłuje zaspokoić dążenia i aspiracje młodego niepodległego państwa (po roku 1918) w dziedzinie „informacji, propagandy i reprezentacji”. Reklamuje swe usługi PKP, LOT, PLO (Polskie Linie Oceaniczne), Orbis, PKO; propaguje się turystykę (reklama walorów klimatycznych polskich uzdrowisk), międzynarodowe i krajowe targi i wystawy, a także postęp techniczny (nowe urządzenia elektryczne, gaz). Poza reklamą komercyjną (handel, usługi) plakaty okazywały się niezbędne w działalności instytucji kulturalnych – teatrów, kin, galerii. Prezentowana wystawa pochodzi ze zbiorów Galerii Plakatu i Designu Muzeum Narodowego w Poznaniu.
|
